معرفت دارند و عارفان حقیقی از خاندان اهل بیت عصمت اند که می دانند چگونه او را بخوانند و در درگاهش تضرّع و زاری کنند و از پیشگاه ربوبی - علی رغم هیچ گناهی - عذر تقصیر بخواهند.

بارالها ! چقدر به من لطف داری با آن همه جهل و نادانیم، و چه اندازه بر من ترحّم می کنی با آن همه کارهای ناشایسته ام.

خدایا! چقدر به من نزدیکی و چقدر من از تو دورم. و تو که به من اینقدر محبّت می کنی، پس چه مرا از تو پنهان نگه داشته؟!

کور باد دیده ای که تو را مراقب رفتارهایش نداند و زیان بار باد تجارت بنده ای که از محبتت، نصیبی برایش معیّن نکرده ای...

خدایا! من به وسیله خودت، تو را می شناسم، پس با فروغ نورت مرا به سوی خود رهنما باش و بردگی و بندگی راستین را به من بیاموز تا در پیشگاهت، خالصانه پرستش کنم.

خدایا! از دانش نهانت، مرا دانش بخش و در پوشش نگه دارنده ات مرا نگه دار.

بارالها! مرا با حقایق «اهل قرب» آشنا ساز و راه «اهل جذب» را به من بنمایان...

خداوندا! تویی که پرده ها را از دل های محبّان و عاشقانت پس زدی تا جز تو دوستی بر نگیرند و جز به سوی تو، دستی دراز نکنند. تو مونس آنان هستی در وقتی که تمام جهان ها و عوالم برایشان غریب است و تو راهنمایشان می باشی آن جا که راه ها را بر رویشان می گشایی.

کسی که تو را دارد چه ندارد و کسی که تو را ندارد

ص: 2